Abstrakt

W niniejszym artykule przedstawiono metodykę badań oraz wyniki oceny uszkodzeń studni i wpustów ulicznych na wybranych odcinkach ulic w Gdańsku, charakteryzujących się dużym natężeniem ruchu. Łączna długość analizowanych odcinków ulic wynosiła ponad 10 km. Ocenie poddano ponad 500 urządzeń uzbrojenia inżynieryjnego: studni kanalizacji deszczowej i sanitarnej oraz wpustów ulicznych. Stwierdzono trzy najczęściej występujące rodzaje uszkodzeń badanych elementów ulic: zapadnięcie poniżej poziomu sąsiadującej konstrukcji nawierzchni, wyniesienie powyżej poziomu nawierzchni oraz niedopasowanie (wyeksploatowanie) elementów żeliwnych. Zgodnie z Ogólną Specyfikacją Techniczną D-03.02.01a uszkodzenie studni kanalizacji deszczowej lub sanitarnej występuje, gdy różnica poziomów pomiędzy górną powierzchnią kołnierza żeliwnego lub włazu studni, a górną powierzchnią nawierzchni wynosi > 1,0 cm, natomiast uszkodzenie wpustu ulicznego występuje, gdy różnica poziomów pomiędzy kratą wpustu, a górną powierzchnią nawierzchni wynosi > 1,5 cm. Podczas badań stwierdzono, że kryteria uszkodzeń przyjęte w OST są niewystarczająco precyzyjne, gdyż kierowca odczuwa uszkodzenia studni lub wpustu nie tylko w ich bezpośrednim sąsiedztwie, ale również w dalszej odległości od niego, co znacznie wpływa na komfort jazdy. Dlatego zaproponowano do wykonania pomiarów terenowych zmodyfikowaną metodykę pomiaru uszkodzeń studni i wpustów ulicznych. Według przeprowadzonych badań na wytypowanych odcinkach ulic w Gdańsku stwierdzono, że aż 64% urządzeń uzbrojenia podziemnego ulic nadaje się do renowacji. Warto podkreślić, że stosując metodykę zgodną z OST do renowacji zakwalifikowano by znacznie mniej, bo 35% urządzeń. Najczęstszymi przyczynami uszkodzeń są niewłaściwa regulacja już na etapie budowy lub remontu nawierzchni; złe dopasowanie elementów; niewłaściwie dobrane i zastosowane materiały do regulacji studni i wpustów, np. betony o zbyt małej wytrzymałości oraz grubości warstwy, nieodporne na działanie wody i mrozu.

Autorzy (4)