Abstract

Starzenie się ludności to zjawisko globalne [Kijak, Szarota, 2013, s. 6]. Oznacza ono zmiany w strukturze wieku ludności, polegające na rosnącej liczbie i udziale osób reprezentujących starsze grupy wiekowe w populacji ogółem. Pociąga za sobą zmiany jakościowe – na różnych poziomach życia społecznego i gospodarczego [Szatur-Jaworska, 2013, s. 348]. Rynek pracy stanowi jeden z wymiarów, w którym konsekwencje starzenia się ludności dostrzec można najwyraźniej. Obejmują one m.in.: systematycznie malejące potencjalne i realne zasoby pracy, zmieniającą się strukturę wieku osób aktywnych zawodowo (średnia i mediana wieku rosną), rosnące zapotrzebowanie na pracowników świadczących usługi z zakresu opieki zdrowotnej i pomocy społecznej, rozwój w przedsiębiorstwach nowych systemów zarządzania zasobami ludzkimi, w tym zarządzania wiekiem. Podstawowym sposobem przeciwdziałania procesowi zmniejszania się zasobów pracy jest aktywizacja i włączanie w rynek pracy osób tradycyjnie pozostających biernymi zawodowo. Literatura przedmiotu [Rynek pracy i wykluczenie społeczne, 2014] wskazuje w tym miejscu m.in.: kobiety, osoby niepełnosprawne, osoby reprezentujące mniejszości narodowe i etniczne oraz osoby w starszym wieku–przedwcześnie decydujące się na skorzystanie z emerytury. Potencjał ostatniej grupy wydaje się nie do przecenienia. Jej członkowie posiadają doświadczenie zawodowe i życiowe oraz wiedzę i umiejętności, często specjalistyczne i unikatowe. Mimo to, w miejscu pracy doświadczają dyskryminacji ze względu na swój wiek, co przyspiesza ich decyzje o ostatecznym wycofaniu się z rynku pracy i przejściu na emeryturę [Górniak, 2013]. Celem opracowania jest próba zdefiniowania pojęcia pracownika „w starszym wieku” oraz diagnoza i klasyfikacja podejść do tej grupy zawartych w wybranych teoriach i koncepcjach ekonomicznych

Citations

Author (1)