Emisja cząstek zużycia ze styku ślizgowego hamulca jest drugim po spalaniu paliw głównym źródłem zanieczyszczenia środowiska i stanowi około 25% całkowitej ilości emitowanych cząstek stałych związanych z pojazdami transportowymi. Cząsteczki te zawierają substancje toksyczne, które mogą wnikać do organizmu człowieka i powodować różne choroby. Ten problem jest badany tylko dla pojazdów i pociągów, z pominięciem tak ważnego rodzaju transportu, jakim jest samolot, którego liczba z roku na rok znacznie wzrasta, zwłaszcza wśród lekkich i średnich klas. Biorąc pod uwagę pojawienie się i rozwój nowych typów samolotów elektro-hybrydowych i elektrycznych w dłuższej perspektywie, głównym źródłem zanieczyszczenia środowiska przez samoloty może być najprawdopodobniej emisja cząstek zużycia w wyniku kontaktu ślizgowego hamulca podczas lądowania. Głównym celem projektu jest opracowanie nowej metodyki oceny emisji cząstek zużycia z kontaktu ślizgowego hamulca samolotu z uwzględnieniem typów hamulców samolotu. Idea projektu opiera się na zastosowaniu nowego eksperymentalnego układu do pomiarów cząstek zużycia z wysokowydajnym próbkowaniem, zapewniającym prędkość poślizgu i nacisk styku odpowiadający rzeczywistym wartościom w hamulcu samolotu. Optymalizacja geometryczna pary ciernej trzpień-tarcza i tarcza-tarcza zostanie przeprowadzona w celu odtworzenia zakresów prędkości poślizgu i nacisków kontaktowych w hamulcach samolotu. Wiarygodny pomiar emisji cząstek zużycia z hamulców samolotu zostanie przeprowadzony za pomocą opracowanego eksperymentalnego układu pomiarowego, który zapewnia wysokowydajne próbkowanie cząstek zużycia emitowanych z pary ciernej trzpień-tarcza. Opracowana zostanie nowa procedura testowa i metodologia oceny poziomu emisji cząstek zużycia z hamulców samolotu. Wyniki projektu doprowadzą do opracowania metodologii systematycznej oceny emisji cząstek zużycia z hamulców samolotów. Metodyka przyczyni się do rozwiązania problemów tribologicznych i ekologicznych, m.in.: przewidywania zużycia materiałów stosowanych w hamulcach lotniczych oraz zanieczyszczenia środowiska związanego z hamowaniem samolotów; identyfikacja korelacji między charakterystyką emisji cząstek zużycia a warunkami tarcia; projektowanie nowych ekologicznych materiałów i układów hamulcowych dla lotnictwa.