Abstract

Zanieczyszczenie powietrza związkami zapachowymi staje się rosnącym problemem. W celu ograniczenia emisji substancji uciążliwych zapachowo do atmosfery, wykorzystuje się różne techniki dezodoryzacji. Względnie niskie koszty eksploatacyjne, niewielka odpadowość oraz możliwość oczyszczania dużych objętości gazów, zawierających niewysokie stężenia związków zapachowych powodują, że zastosowanie metod biologicznych jest szczególnie korzystne. Jedną z najbardziej powszechnych technik biologicznego oczyszczania gazów jest biofiltracja. Proces biofiltracji polega na przepuszczeniu zanieczyszczonego strumienia gazu przez złoże filtracyjne, zasiedlone mikroorganizmami różnych gatunków (bakterie, grzyby). Odpowiedni dobór drobnoustrojów zasiedlających złoże biofiltra jest kluczowy dla skutecznej degradacji określonych grup związków chemicznych. Zanieczyszczenia dyfundują z fazy gazowej do tzw. biofilmu, tworzącego się na powierzchni elementów złoża. Zaadsorbowane na powierzchni lub zaabsorbowane w biofilmie związki ulegają biodegradacji, a oczyszczone i pozbawione przykrego zapachu powietrze opuszcza biofiltr. Proces biofiltracji może być realizowany w dwóch głównych typach aparatów, tj. w biofiltrze konwencjonalnym lub w biofiltrze ze złożem zraszanym. Biofiltry ze złożem zraszanym umożliwiają łatwiejszą kontrolę i regulację procesu, w porównaniu z biofiltrami konwencjonalnymi. W pracy przedstawiono zwięzły przegląd literatury w zakresie drobnoustrojów stosowanych do usuwania określonych związków w procesie biofiltracji ze złożem zraszanym. Omówiono najbardziej powszechne sposoby zasiedlania złoża biofiltra oraz przedstawiono techniki ograniczania nadmiernego wzrostu drobnoustrojów w materiale filtracyjnym. Przeanalizowano metody analizy składu biofilmu, tworzącego się na powierzchni elementów złoża. Przedstawiono wyniki badań własnych procesu biofiltracji toluenu w bioreaktorze ze złożem zraszanym, wypełnionym mieszaniną torfu i perlitu.

Authors (4)