Abstrakt

W pracy przedstawiono charakterystykę i budowę niskoorbitowych sieci satelitarnych. Pokazano też szeroki wachlarz możliwych sposobów kierowania ruchem w takich sieciach. Przedstawiono metody optymalizujące przepustowość sieci oraz czasy opóźnień wprowadzanych przez sieć. Dla konkretnych sieci satelitarnych przeprowadzono analizę obciążeń łączy międzysatelitarnych i pokazano, że zastosowanie protokołów routingu wielościeżkowego równoważy rozkład obciążenia w sieci, w szczególności zmniejsza obciążenie najbardziej obciążonego łącza, w porównaniu do kierowania ruchem w sposób tradycyjny (jedną, najkrótszą trasą). Oszacowano, o ile zwiększa się przepustowość konkretnych sieci, gdy zastosuje się optymalny sposób kierowania ruchem wieloma trasami. Dokonano też analizy opóźnień wprowadzanych przez sieć. Pokazano, że algorytmy kierujące ruch wieloma trasami utrzymują wartość opóźnienia na stabilnym poziomie, nawet wtedy, gdyby sieć została przeciążona przy routingu jedną trasą. Pokazano, że dzięki wykorzystaniu różnych tras można znacząco zróżnicować opóźnienia, których doznają pakiety należące do różnych klas. Ponadto pokazano, że przesyłanie ruchu o wymaganiach opóźnieniowych trasami najkrótszymi, w niewielkim tylko stopniu wpływa na ograniczenie przepustowości dostępnej dla ruchu bez wymagań opóźnieniowych. Udowodniono, że wykorzystanie mechanizmów routingu jest najważniejszym sposobem umożliwiającym różnicowanie ruchu o różnych wymaganiach QoS.

Autor (1)