Abstrakt

Artykuł prezentuje rolę procedury oceny oddziaływania na środowisko w planowaniu, realizacji i funkcjonowaniu systemów infrastruktury technicznej miast, na przykładzie komunikacji drogowej. Drogi zostały uznane za najbardziej konfliktogenny element infrastruktury miejskiej, który ma swoje odbicie w krajobrazie układów zurbanizowanych. Jednocześnie krajobraz, będący zjawiskiem łączącym aspekty materialne i niematerialne, którego percepcja zależy od wielkiej ilości skomplikowanych czynników, uznano za jeden z ważniejszych aspektów decydujących o jakości życia w mieście. Stwierdzono, że skuteczność procedury OOŚ w Polsce, w szczególności w stosunku do krajobrazu, jest niska, co ma wpływ na dużą niepeweność prognozowania skutków krajobrazowych. To z kolei powoduje problemy w określaniu odpowiednich środków łagodzących skutki negatywne. W konsekwencji ciągle obniżana jest jakość krajobrazu. Ta sytuacja skłoniła do zaprezentowania metodologii wzmocnienia skuteczności systemu OOŚ, zwłaszcza w odniesieniu do krajobrazu. Za działanie podstawowe uznano określenie sekwencji przyczynowo-skutkowej powstawania wpływów krajobrazowych, którą zaprezentowano na przykładzie dróg. Następnie ukazano system środków łagodzących, obejmujący kolejno unikanie i łagodzenie skutków oraz łagodzenie strat krajobrazowych. Podkreślono rolę monitoringu krajobrazu. Zaprezentowano też możliwość wzmocnienia krajobrazu przy okazji realizacji elementów infrastruktury technicznej miasta.

Autor (1)