Abstract

Pierwsze aplikacje techniki elektroimpedancyjnej w warunkach klinicznych mają miejsce w latach pięćdziesiątych poprzedniego wieku. Były one związane z próbami oceny przepływu kończynowego za pomocą pletyzmografii impedancyjnej.Od tego czasu technika elektroimpedancyjna, z różnym powodzeniem, była wprowadzana do różnych działów medycyny, np. kardiologii, kardiochirurgii, czy intensywnej opieki medycznej. W znakomitej większości przypadków służyła ona do oceny parametrów hemodynamicznych, np. przepływu tkankowego. W tym celu skonstruowano bardzo uproszczone modele, które wiązały mierzoną impedancję z parametrami hemodynamicznymi. Uproszczenia te są powodem niskiej akceptowalności metody mimo jej niewątpliwych zalet. Celem prac przedstawionych w rozprawie było wskazanie przyczyn, z powodu których techniki te charakteryzują się niską powtarzalnością, a szczególnie zależnością dokładności metod w badaniach międzyosobniczych. Innym istotnym celem było opracowanie nowych lub modyfikacje istniejących aplikacji dając im gruntowne podstawy teoretyczne potwierdzone eksperymentalnie. Przedstawione rezultaty prac można zaliczyć do trzech grup. Pierwsza grupa przedstawionych zagadnień zawiera wyniki analiz właściwości skonstruowanych przez autora celek i sond. Do drugiej grupy należą zastosowania techniki elektroimpedancyjnej do oceny hemodynamiki. Ostatnią grupę zagadnień stanowią problemy związane z obrazowaniem za pomocą pomiarów immitancyjnych. W zakresie zagadnień z grupy pierwszej autor zaproponował konstrukcję i dokonał analizy właściwości dwukomorowej i czteroelektrodowej celki do badania tkanek o małej objętości. Następnie oceniono sposób manifestowania się anizotropowych właściwości krwi w badaniach in vivo.

Author (1)