Abstrakt

Celem pracy doktorskiej było uzyskanie nanokompozytu o cechach umożliwiających zastosowanie go jako materiału elektrodowego w kondensatorach elektrochemicznych. Zrealizowano to poprzez połączenie modyfikowanych nanorurek węglowych z polimerem przewodzącym elektronowo- poli(3,4-etyleno-1,4-dioksytiofenem). W założeniu materiał węglowy powinien poprawić właściwości mechaniczne polimeru oraz usprawnić transport jonów. Polimer natomiast miał pełnić rolę dobrze przewodzącej matrycy oraz materiału wiążącego o znacznej pojemności elektrycznej. W pracy przedstawiono różne metody modyfikacji nanorurek węglowych mające na celu zwiększenie ich reaktywności chemicznej i dyspergowalności. Nanokompozyty uzyskano poprzez syntezę elektrochemiczną (elektrodepozycję) oraz chemiczną (chemiczne utlenianie monomeru w zawiesinie nanorurek węglowych). Przeprowadzono szczegółową charakterystykę fizyko- i elektrochemiczną zarówno zmodyfikowanego materiału węglowego, jak i otrzymanych nanokompozytów. Wykazano, że połączenie materiałów o faradajowskim i niefaradajowskim mechanizmie akumulowania energii może skutkować utworzeniem kompozytu o wysokiej pojemności elektrycznej. Dodatkowo nanorurki poprawiają właściwości mechaniczne polimeru przez co zwiększają stabilność i cykl życia nanokompozytu.

Autor (1)