Abstrakt

Artykuł prezentuje oceny oddziaływania na środowisko, często w praktyce niesłusznie uznawane jedynie za formalność utrudniającą rozpoczęcie działalności inwestycyjnej, jako niedoceniane, a niezwykle pomocne narzędzie wspomagające planowanie przestrzenne w osiąganiu ładu przestrzennego i rozwoju zrównoważonego. Przedstawiono genezę, ideę, cele i potencjał systemu ocen środowiskowych, oraz jego mankamenty, zarówno na świecie jak i w Polsce. Podkreślono potrzebę wzmocnienia skuteczności systemu OOŚ, jako narzędzia mogącego wywierać natychmiastowy i bezpośredni wpływ na jakość zarządzania przestrzenią i krajobrazem. Stwierdzono, że przestrzeń, oraz będący jej odzwierciedleniem i syntezą krajobraz, powinny zyskać we współczesnych procesach rozwojowych i towarzyszącej im procedurze OOŚ wyższą rangę. Uznano, że niezbędna jest interdyscyplinarna dyskusja z aktywniejszym udziałem przedstawicieli tych środowisk, które do tej pory brały marginalny udział w rozwoju metodologii OOŚ i tworzeniu wzorców dobrej praktyki w odniesieniu do przestrzeni - architektów, architektów krajobrazu, urbanistów i planistów przestrzennych. Lepsze wykorzystywanie ocen oddziaływania na środowisko pojedynczych przedsięwzięć uznano za o tyle istotne, że w odróżnieniu od ocen strategicznych, cechą OOŚ jest zdolność wdrażania działań na rzecz ochrony środowiska w realnych procesach rozwojowych, w konkretnych działaniach inwestycyjnych.

Autor (1)