Abstrakt

W pracy podjęto próbę oceny efektywności dostępności przestrzeni publicznych na Kampusie Politechniki Gdańskiej oraz zbadania zagadnienia zgodność tych przestrzeni z założeniami projektowania uniwersalnego. Celem pracy jest zbadanie relacji między poszczególnymi obiektami dydaktycznymi, zidentyfikowanie głównych korytarzy dostępu oraz wykazanie czy przestrzeń publiczna Kampusu PG jest przestrzenią dostępną (spatial accesibillity) zgodnie z teorią projektowania uniwersalnego. By określić tą dostępność użyto metody space syntax z wykorzystaniem narzędzia DepthMap do analizy przestrzeni pod kątem dostępności wizualnej jak i fizycznej. Jest to dopełnienie badań z 2014 roku nad dostępnością samych budynków, które były oceniane metodą jakościową. Obecne badania mają służyć wypracowaniu metody parametrycznej oceny dostępności. W przestrzeniach publicznych na Kampusach edukacyjnych powinien panować utylitaryzm przestrzenny, by spełnić demokratyczne postulaty do równego dostępu do wiedzy. Jest to zgodne z wytycznymi Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, w szczególności art. 9 (Dostępność) i art. 24 (Edukacja). Wszelkie obecne określone bariery fizyczne oraz mentalne, prowadzić powinny do zwiększonej świadomości u projektantów przyczyn braku powszechnej dostępności zgodnej z zasadami projektowania uniwersalnego. Badania mogą posłużyć do określenia odpowiednich narzędzi oceny dostępności przestrzeni publicznych, jej sparametryzowania oraz stworzenia wytycznych, które mogą prowadzić do poprawy dostępności Kampusu PG. Obecnie nie przeprowadzono podobnej analizy przestrzeni publicznych pod kątem dostępności z punktu widzenia projektowania uniwersalnego z wykorzystaniem narzędzi Depth Map. Stwarza to nowe możliwości zastosowania kolejnego i nowego narzędzia użytecznego w projektowaniu uniwersalnym.

Autor (1)