Słowa kluczowe:

Dokumentacja nielegalnego wykorzystania danych nie jest łatwa, musi zostać dobrze przemyślana i skorelowana z mechanizmami prawnymi (np. zabezpieczenie techniczne umowy powiązane z karami umownymi strony za czynności skutkujące wyciekiem danych). Zabezpieczenia techniczne są ważne, lecz standardowo pełnią swoją funkcję w korelacji z prawami autorskimi. Mogą one także funkcjonować w połączeniu z umowami cywilnoprawnymi, ale wówczas ich skuteczność i możliwość dochodzenia roszczeń może być ograniczona. Nie ma podmiotów, które zajmowałyby się rejestracją naruszeń. W sprawach wysokiej wagi pozostaje sąd, w tym powództwo cywilne, lub karne (wówczas droga rozpoczyna się od prokuratury). 
W przypadku dzieł rozpowszechnianych w środowisku cyfrowym wprowadza specjalne systemy identyfikacji podmiotów autorskouprawnionych zwane „metkami elektronicznymi”. W metkach takich umieszcza się informacje takie jak: podmioty zarządzające prawami autorskimi do utworu, warunki udzielenia licencji, podmioty praw autorskich i pokrewnych (np. wydawca, pracodawca), w tym autora. Nowelizacją z 1 kwietnia 2004 roku dodano do art. 6 pr. aut. punkt 12 definicję legalną metki elektronicznej określając ją terminem informacji na temat zarządzania prawami. Pojęcie to jest rozumiane jako informacje identyfikujące twórcę, podmiot praw autorskich lub informacje o warunkach eksploatacji utworu, o ile zostały one dołączone do egzemplarza utworu lub są przekazywane w związku z jego rozpowszechnianiem, w tym kody identyfikacyjne. Metkę elektroniczną stanowią zwykle metadane, czyli dane o danych, podpięte do dzieła. Pojęcie to nie jest tożsame z opisem bibliograficznym. 
Stenografia cyfrowa jest aktywnością polegającą na ukrywaniu w pliku elektronicznym (graficznym .bmp, .jpg, lub dżwiękowym) danych bez zmniejszenia ich ogólnej użyteczności dla odbiorcy lub bez wpływania na walory naukowe, estetyczne lub wizualne. W odniesieniu do map od dawna stosuje się praktykę kodowania własnych informacji w celu szybkiego udowodnienia plagiatu. 
Polega ona na tym, że drobne i prawie niewidoczne elementy określonych pikseli (RGB) w pliku .bmp, uzyskują obraz, który wygląda na nienaruszony i bez wiedzy autora przejętego pliku nie da się odróżnić od oryginału. Zamieszczenie (ukrycie) w bitmapie informacji ma miejsce poprzez modyfikację najmniej znaczącego bitu (LSB) danych odpowiadającego za kolor. Zmiana ta nie jest widoczna dla zniekształcanego obrazu i nie powinna być widoczna gołym okiem. 

Inną od stenografii praktyką jest znakowanie wodne, znane w literaturze przedmiotu pod nazwą watermarking. Praktyka ta polega na umieszczeniu znaku, który może być z założenia widoczny lub nie. Obserwując sektor coraz większe uznanie zyskuje watermarking niewidoczny gołym okiem, jest jakby odciskiem palca, świadczącym o pochodzeniu produkty i mającego w razie czego wzmacniać ochronę autorskoprawną. Jest to cyfrowy znak wodny stanowiący technologię używaną do znakowania różnych plików:  graficznych, tekstowych, dźwiękowych. Stenografia cyfrowa sprawdza się także w odniesieniu do plików wideo, gdzie kodowane informacje mogą być ukryte w różnych plikach (graficznych i dźwiękowych). Cyfrowy sygnał znakujący wewnątrz cyfrowej treści, który pozostaje poza percepcją zmysłów człowieka.