Dyskalkulia – „szansa" czy problem przyszłorocznych maturzystów

Anita Maria Dąbrowicz-Tlałka

Dyskalkulia – „szansa" czy problem przyszłorocznych maturzystów

Abstrakt

Coraz częściej mówi się o specyficznych trudnościach w uczeniu się czytania (dysleksja), poprawnej pisowni (dysortografia) i dbaniu o właściwy poziom graficzny pisma (dysgrafia). Określenie specyficzne wskazuje na wąski zakres trudności w uczeniu się i ich szczególny charakter. Według prowadzonych badań ocenia się, że specyficzne trudności w nauce dotyczą 10–15% populacji wszystkich uczniów (w międzynarodowej klasyfikacji chorób i zaburzeń DSM-IV trudności w matematyce ma około 1 procent populacji szkolnej, przy czym w polskich źródłach – Instytut Edukacji Matematycznej – określa się, że jest to 3 do 6 procent populacji). Do niedawna uważano, że dysleksja i dyskalkulia są ze sobą ściśle powiązane. Ostatnie badania zaprzeczają jednak tej tezie. Okazało się, że znaczny procent dyslektyków nie ma problemów z nauką matematyki, a nawet odnoszą oni ponadprzeciętne sukcesy w tej dziedzinie. Z drugiej strony, nie wszyscy uczniowie dyskalkuliczni cierpią na dysleksję, choć bardzo często dyskalkulia występuje razem z dysleksją. W większości przypadków trudności z uczeniem się matematyki wynikają z zaniedbania edukacyjnego, a nie z zaburzeń zdolności matematycznych.