Abstrakt

W eseju, pt. "Kwestia antropologii filozoficznej" uwypukliłem fakt podejmowanych prób ograniczenia czy też deprecjacji statusu autonomicznego zarówno metafizyki Bytu, jak i antropologii fundamentalnej M. Heidggera, filozofii egzystencji K. Jaspersa oraz egzystencjalizmu J. - P. Sartre'a. Przedstawiłem także próby odzyskania statusu autonomicznego przez metafizykę Bytu antropologię filozoficzną i filozofię życia na przykładzie twórczości filozoficznej G. Marcela i M. Merleau - Ponty'ego. Wskazałem na próby podtrzymania autonomiczności tychże dyscyplin filozoficznych jako naukowych przez wybraną klasę uczonych, naukowców, filozofów, antropologów i teologów.Tym samym mogli oni zdystansować się w różny sposób wobec modnych wówczas (ok. 1930-ok. 1960) egzystencjalizmów w kulturze Zachodu. Następnie uwypukliłem sens i znaczenie tzw. reguły perspektywizmu wedle ks. St. Kamińskiego oraz tzw. reguły orientacji wedle C. A. van Peursena w referencji do ugruntowania statusu antropologii filozoficznej. Z kolei, wskazałem na konstruktywną rolę myśli filozoficznej. Uwypukliłem również to, że w próbie odzyskania i ugruntowania statusu autonomii antropologii, filozoficznej powinny zostać spełnione następujące warunki, scil. : 1) postulowanie reguły perspektywizmu i reguły orientacji w odniesieniu do przedmiotowości antropolog i filozoficznej; 2) stosowanie maksymy antropologicznej : "bycie - w - swoim - człowieczeństwie - w - prawdzie - i - wolności" 3) uświadomienie potrzeby dalszego rozwoju problematyki antropolog i filozoficznej w świetle wyzwań naszych czasów przy dotychczasowej tradycji antropologicznej. Podkreśliłem, że podejmując próbę przybliżania się do podstawy ontycznej ludzkiego człowieczeństwa możemy przyczynić się do "ugruntowania" statusu autonomii antropologii filozoficznej, a także autonomiczności filozofii życia oraz metafizyki Bytu.

Autor (1)