Abstrakt

W niniejszej pracy przedstawiono opis wyników badań poświęconych otrzymywaniu i charakterystyce biomateriałów zbudowanych z chitozanu, kolagenu i żelatyny, o strukturze i właściwościach wymaganych od nowoczesnego materiału opatrunkowego, stanowiącego jednocześnie dogodną matrycę do inkorporacji związków biologicznie czynnych, zwłaszcza lizostafyny. Opracowane materiały stanowią także próbę odpowiedzi na potrzeby medyczne dotyczące pacjentów z trudno gojącymi się ranami skórnymi, w tym szczególnie na skutek zakażeń wywoływanych przez bakterie Staphylococcus aureus. Konstrukcję materiałów chitozanowo-białkowych oparto o innowacyjną technologię przetwarzania chitozanu, znamienną tym, że chitozan rozpuszczany jest w wodzie na skutek saturacji gazowym ditlenkiem węgla wodnej zawiesiny chitozanu mikrokrystalicznego, a nie jak w dotychczas znanych postępowaniach w wodnych roztworach kwasów organicznych. Wykorzystanie zaproponowanej technologii wyeliminowało konieczność przeprowadzania czaso- i energochłonnych procesów związanych z wypłukiwaniem resztowej zawartości kwasów, jakie prowadzone są w przypadku materiałów otrzymywanych z chitozanu według standardowych procedur i w związku z tym umożliwiło wprowadzanie do układu związków aktywnych już na etapie wytwarzania biomateriałów, bez obawy o ich częściową utratę (na skutek wymywania), bądź bez obawy o utratę ich aktywności (związaną ze zbyt niskim odczynem środowiska). Przeprowadzone badania umożliwiły poznanie wpływu stężenia genipiny, użytej jako czynnika sieciującego na wybrane właściwości otrzymanych nową metodą materiałów chitozanowo-białkowych, a także wpływu na profil uwalniania inkorporowanej w tych materiałach lizostafyny. W konsekwencji otrzymano szereg biomateriałów o wysokoporowatej strukturze zdolnej do pochłaniania znacznej ilości cieczy, stabilnych w warunkach docelowego użytkowania, a przede wszystkim nie wykazujących efektu cytotoksycznego względem komórek mysich fibroblastów, zachowując przy tym wysoką aktywność przeciwdrobnoustrojową względem komórek S. aureus. Badania przeprowadzone na 143 szczepach pochodzących z różnych populacji (w tym względem sześciu szczepów MRSA) wykazały, że żaden z nich nie był oporny na działanie materiałów chitozanowo-białkowych z inkorporowaną lizostafyną.

Autor (1)