Abstrakt

W 25 lat od powrotu demokracji opierającej się o neoliberalny paradygmat rozwoju kraju, Polska przyjęła Krajową Politykę Miejską 2030. Wraz z ustawą o rewitalizacji w nowoczesny sposób określa ona pole współpracy władz samorządowych i administracji z mieszkańcami, przejście do drugiej fazy rozwoju społeczeństwa demokratycznego – mieszkańców współgospodarzy przestrzeni miast. Powolna ewolucja tej relacji, silnie obarczonej dziedzictwem przeszłego systemu, nabrała w ostatnich latach znaczącej dynamiki - aktywizm miejski w kraju o relatywnie słabej tradycji kultury miejskiej, stał się nie tyle przejściową modą, ile trendem kulturowym. Wydaje się, że trudny dialog pomiędzy miastem społeczników-aktywistów a miastem inżynierów-profesjonalistów to jedno ze znaczących pól badań nad Miastem Kognitywnym (Cognitive City) w Polsce. Po dekadach dominacji technokratycznych relacji w zarządzaniu miastem pozostawiających kształtowanie wizji rozwoju miasta w rękach wąskiego grona administracji, nastąpił okres radykalnej, fundamentalnej krytyki wiedzy profesjonalnej (technicznej), na rzecz niemal zupełnej deifikacji pełni kompetencji strony społecznej. Pod hasłami „prawa do miasta” rozwija się debata publiczna o charakterze sporu światopoglądowego wokół neoliberalnego planowania miasta. Artykuł opisuje doświadczenia wyniesione z realizacji projektu „Quo vadis Gdansk? Mieszkancy planują swoje miasto” dotyczącego partycypacyjnego, strategicznego planowania poprawy jakości przestrzeni publicznej w dzielnicach miasta Gdańsk. Opracowana innowacyjna technika pracy planistów z lokalną społecznością odpowiada na aktualny główny problem polskiej neoliberalnej rzeczywistości planistycznej- wynikających z niskiego kapitału społecznego szczątkowych kompetencji współpracy, asymetrii wiedzy, braku doświadczenia w szczerym uspołecznieniu procesu planowania. Opisana zostanie technika pracy zrealizowana poprzez metodę tzw. mentoringu urbanistycznego (urban mentoring) z wykorzystaniem narzędzia planistycznego tzw mikrostrategii poprawy jakości przestrzeni publicznej. Podsumowanie stanowi refleksja na temat możliwości zastosowania wyników planowania z wykorzystaniem wyżej opisanej techniki do badań nad miastem: nad poznawaniem mechanizmów rozwijających odpowiedzialne zaangażowanie w kształtowanie wspólnego środowiska zamieszkania, nad efektywnymi metodami wzajemnej wymiany wiedzy pomiędzy mieszkańcami-ekspertami lokalnymi, a profesjonalistami ekspertami od techniki zarządzania miastem.

Autorzy (2)